ผักชีลาว

ใบไม้กินได้ หรือ Edible Leaves ในบ้านเรา ส่วนใหญ่เป็นผักพื้นบ้าน หรือพืชที่ขึ้นในท้องถิ่น เก็บได้ตามฤดูกาล และที่สำคัญคือมีประโยชน์เป็นสมุนไพร ช่วยให้สุขภาพดี นอกจากกินเป็นผักสดแล้ว ยังนำไปประกอบอาหารได้หลากหลาย เช่น ใส่แกงส้ม แกงกะทิ ลวก ต้ม หรือนำมาดองเพื่อกำจัดกลิ่นและรสที่ไม่ชวนกิน หรือแม้แต่นำมาทอดกินเป็นเหมือด คั้นเอาน้ำไปใช้เป็นสีทำอาหารและขนมหวาน ปัจจุบันดอกไม้และใบไม้กินได้ที่นิยมนำมารับประทานมีหลายร้อยชนิด ส่วนใหญ่ถือเป็นผักสดชนิดหนึ่ง จึงเป็นแหล่งของสารอาหารที่มีคุณค่ามากมายเทียบเท่าผักและผลไม้ อาทิ วิตามิน กลุ่มเกลือแร่ต่าง ๆ เส้นใย (Fiber) และสารอินทรีย์ที่มีฤทธิ์ทางชีวภาพ ทำให้พืชมีสี กลิ่น และรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ สารเหล่านี้มีประโยชน์ สามารถป้องกันและรักษาโรคได้หลายอย่าง เช่น กระตุ้นระบบภูมิคุ้มกัน ชะลอการเสื่อมสภาพของเซลล์ ต้านสารพิษ ต้านมะเร็ง ต้านการอักเสบ เป็นต้น กล่าวได้ว่าดอกไม้กินได้เป็นอาหารฟังก์ชัน (Functional Food) สำหรับคนรักสุขภาพก็ว่าได้ ชวนมารู้จัก 9 ใบไม้กินได้ Edible Leaves ซึ่งหลายชนิดนิยมใช้ตกแต่งจาน แถมยังช่วยเสริมรสชาติให้อาหารจานนั้นน่ารับประทาน และมีเอกลักษณ์มากยิ่งขึ้น   […]

เป็นอีกหนึ่งปัญหาของคนรักสวนอยู่ไม่น้อย กับการแยกแยะผักชี 2 ชนิดที่มีใบคล้ายกัน แต่ประโยชน์และสรรพคุณแตกต่างกัน นั่นก็คือผักชีลาว กับ ผักชีช้าง นั่นเอง ผักชีลาว เป็นผักพื้นบ้านที่นิยมปลูกรับประทานในแถบภาคเหนือ ภาคอีสานของไทย ลักษณ์เด่นคือมีกลิ่นหอมฉุนใช้เป็นเครื่องเทศดับคาว ส่วน ผักชีช้าง เริ่มเป็นที่รู้จักกันมากขึ้นเพราะนิยมใช้จัดสวน ด้วยรูปใบที่เล็กละเอียด ให้บรรยากาศเหมือนอยู่ในสวนยุโรป ซึ่งการพบเจอโดยทั่วไปจึงเป็นปัญหาอยู่ไม่น้อยในการแยกแยะต้นไม้ทั้ง 2 สายพันธุ์ ว่าแล้วก็ไปดูกันให้ชัดๆ เลยดีกว่าว่า ผักชีลาวและผักชีช้าง แตกต่างกันอย่างไร ผักชีลาว ผักชีลาวหาซื้อได้ง่ายตามท้องตลาด ใบเป็นเส้นเรียวสีเขียวสด ก้านและต้นกลวง นำไปปรุงอาหารได้มากมาย ดับกลิ่นคาวปลาได้ดี เช่น ทำแกงอ่อม แกงหน่อไม้ ห่อหมก ผัดไข่ แกล้มน้ำพริกปลาร้า ลาบ ก้อย มีสรรพคุณทางยาช่วยย่อย แก้ท้องอืด ลดความดันโลหิต อยู่ในวงศ์ Apiaceae มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Anethum graveolens ที่อินเดียนิยมปลูกเพื่อเก็บเมล็ด ไปสกัดน้ำมันหอม แต่ที่ไทยปลูกเพื่อใช้แค่ต้นและใบ ดอกผักชีลาวสีเหลืองจิ๋ว ออกเป็นช่อแบบซี่ร่ม ที่ปราณบุรีมีเชฟชาวอังกฤษชื่อ James Douglas […]